Ich bin zu Anna gekommen.
Ich habe einen Döner gegessen.
Dlaczego w pierwszym zdaniu do budowy czasu przeszłego Perfekt potrzebujemy czasownika posiłkowego sein, a w drugim haben?
Czasowniki posiłkowe można śmiało porównać do metadanych tudzież hasztagów – przekazują one informacje lekko ukryte oraz pozwalają na grupowanie zagadnień gramatycznych pod określonymi kryteriami. Z pozoru niepotrzebne, ale kiedy ich nie ma, robi się bałagan.
W podręcznikach do gramatyki niemieckiej można przeczytać, że w czasie Perfekt czasownika posiłkowego sein używamy z czasownikami oznaczającymi ruch, przemieszczanie się, zmianę stanu. Czasownik haben jest łączony z czasownikami zwrotnymi oraz posiadającymi dopełnienie bliższe w bierniku – prościzna dla każdego, kto zna takie wyrazy 🙂
Postaram się przyjaźniej:
Zastosowanie sein:
Kiedy się przemieszczam z puntu a do punktu B (nieważne w jaki sposób, pieszo, pociągiem, a może wpław, nie ważne w jakiej płaszczyźnie pionowo czy poziomo).
Kiedy zmienia się mój stan, tak sam z siebie.
Ich bin schlank gewesen. Ich bin etwas dicker geworden.
Ich bin zur Arbeit schnell gefahren. Ich bin geschwommen. Ich bin 1980 geboren.
Zastosowanie haben:
W każdym inny przypadku poza opisanym powyżej stosujesz haben.
Ja zrobiłam coś komuś lub czemuś, ja zrobiłem coś sobie, ja przemieściłam kogoś lub coś dokądś, ja zmieniłem stan kogoś lub czegoś.
Ich habe meine Tante besucht. Ich habe mich gewaschen.
Ich habe meine Kollegin zur Arbeit schnell gefahren. Ich habe ein Kind geboren.
A co kiedy mamy wątpliwości? Wtedy przypominamy sobie, że gramatyka jest narzędziem dla nas! Możemy jej używać, żeby najlepiej wyrazić swoje myśli.
Als ich jung war, bin ich viel gelaufen.
Als ich jung war, habe ich viel gelaufen.
Możesz powiedzieć i tak, i tak. Zależy, czy chcesz zrobić wrażenie na rozmówcy informacją, ile się przemieszczałeś, czy ile uprawiałeś sportu. Tu akurat może być ci wszystko jedno…
