Czy wiecie, że rzeczowniki w języku niemieckim są odmienne? Rzeczownik — wraz w rodzajnikiem — odmieniamy przez przypadki. Nazywamy to deklinacją.
Język niemiecki wyróżnia cztery przypadki:
Nominativ — wer? was? (kto? co?)
Genitiv — wessen? (czyj?)
Dativ wem? — (komu? czemu?)
Akkusativ — wen? was? (kogo? czego?)
oraz trzy typy deklinacji rzeczowników.
- Deklinacja mocna
Deklinacja mocna to odmiana, w której rzeczowniki rodzaju męskiego i nijakiego w przypadku Genitiv mają końcówkę –(e)s, a wszystkie rodzaje mają w przypadku Dativ w liczbie mnogiej końcówkę —n.
2. n— Deklination
Drugim rodzajem deklinacji jest tak zwana n-Deklination. Nazwa ta wynika z tego, że we wszystkich przypadkach poza przypadkiem Nominativ w liczbie pojedynczej rzeczowniki obowiązkowo mają końcówkę — (e)n. Dotyczy się to praktycznie wyłącznie rzeczowników rodzaju męskiego.
W tym miejscu warto wspomnieć o tzn deklinacji mieszanej, która łączy w sobie cechy deklinacji mocnej z n— Deklination. W poniższy sposób odmienia się kilka rzeczowników rodzaju męskiego i jeden rodzaju nijakiego.
Analogicznie jak der Name należy odmienić np. der Buchstabe, der Gedanke, der Glaube, der Friede.
3. Deklinacja przymiotnikowa
Trzeci rodzaj deklinacji dotyczy rzeczowników utworzonych od przymiotników.
krank — chory (jaki?)
der Kranke — chory (kto?)
Tego typu rzeczowniki utworzone z przymiotników trzeba odmieniać z końcówkami charakterystycznymi dla przymiotników.
